Görele’nin Sırlı Hikayesi: Giresun’un Büyüsüne Yolculuk
Giresun Görele’nin Kökleri
Bazen bir şehri anlamak, oranın tarihini keşfetmekten çok, o şehri vücudunda hissetmekten geçer. Görele, Giresun’un sakin bir kasabası gibi görünebilir dışarıdan. Fakat her sokakta, her taşta, her çardağın altında bir öykü yatar. Benim Görele’yi ilk keşfim de bu şekilde oldu; dışarıdan bakınca sıradan bir köy gibi görünse de içine girdiğinizde size bambaşka bir dünyanın kapılarını aralar.
Kendimi kaybolmuş gibi hissettiğim bir gün, Kayseri’nin sıkıcı, gri günlerinden birinde, Görele’ye doğru bir yolculuğa çıktım. Bir akşam, içimde çok derin bir merak ve biraz da korku vardı. “Peki ya burada ne var?” diye sordum kendi kendime. O an, burada sadece doğanın değil, insan ruhunun da farklı olduğunu hissettim. Bu yer, bana aslında sadece kendi köklerimi değil, bir halkın tarihini de anlatacaktı.
“Görele, Nereden Gelmişti?”
Yolculuğumda birkaç saat sonra, Görele’ye vardıktan sonra kendimi buraya ait hissetmeye başladım. Bu kasaba, Karadeniz’in deniz kokusu, dağlarının keskin ve yemyeşil görüntüsüyle ruhuma dokunuyordu. Ama en çok da o kasaba halkının gözlerindeki anlam, bana hep bir şeyler anlatıyordu.
Köylüler, genellikle sakin, ama gözlerinde geçmişin izlerini taşıyan insanlar. Söz konusu Görele halkı olunca, geçmişin bu izleri hep bir arayış, bir aidiyet duygusu içeriyor. Çeşitli söylentiler, araştırmalar, hatta o kadar samimi sohbetler yaptım ki; sonunda öğrenebildim, Görele halkı aslında uzun yıllar önce Orta Asya’dan gelen bir göçmen topluluğundan türemiş. Görele’nin bu sakin, içe kapanık ama bir o kadar da derin halkı, yüzyıllar önce göç eden bir grup insanın torunlarıydı.
Söz konusu göç, belki de yıllar önce bizim gibi kaybolan bir kuşağın yaşadığı büyük bir travmanın sonucu olmuştu. Bir grup insan, yeni bir yaşam arayışı içinde; dağların, denizlerin ve rüzgarın etkisiyle göç etmişti. Kimisi göç ederken zorluklar yaşamış, kimisi ise umutla yeni topraklara yerleşmişti. O göçün izleri, Görele’nin her köyünde, her evinde saklıydı. Birçok insan burada kendi geçmişine dair çok fazla şey öğrenememişti ama yine de o kaybolan halkın izlerini taşıyordu.
Kaybolmuş Bir Tarihin Peşinde
İlk günün gecesinde Görele’de yalnız bir yürüyüşe çıktım. Kasabanın huzurlu sokaklarında yürürken, yer yer çınar ağaçlarının altına yerleştirilmiş eski taşlar vardı. Her adımda, bir zamanlar buralarda yaşayan ve şimdi sadece anıları kalan insanların izlerini daha çok hissettim. Neredeyse her adımda, sanki bir sır fısıldanıyordu bana; “Burada çok eski bir tarih yatıyor. Bu halk, başka bir yerden gelmişti.”
Bir ara, kasabanın büyükçe bir meydanına rastladım. Giresun’un sıcak havası geceyle birleşince, insanın ruhu derin bir boşluğa düşüyordu. Görele’nin halkı, bu topraklara alışmıştı, ama kaybolmuş bir tarih peşindeydim. Bu, bir kaybolan geçmişin, geçmişi sahiplenme isteğiydi. Görele halkı, o geçmişi elinde tutmaya çalışıyordu ama yavaş yavaş kaybolduğunu da hissediyordu. Bu halkın kökeni, tıpkı benim geçmişim gibi bir belirsizlikle örtülüydü. Ama bir noktada bir şey fark ettim: Belirsizlik, aslında yeni bir şeyler öğrenmek için en büyük fırsattı.
Görele’nin Ruhunu Hissetmek
Zaman geçtikçe, Görele’nin sadece doğal yapısı değil, aynı zamanda halkının ruhu da bana daha yakın gelmeye başladı. Giresun’un bu kasabasına, o yıllar önce Orta Asya’dan gelen göçmenlerin etkisi her şeyde hissediliyordu. Kasaba halkının çoğu, denizle iç içe yaşayan, kendi kaderine boyun eğmiş, ama bir o kadar da hayatta kalmaya çalışan insanlardı. Her birinin bakışlarında, o uzak geçmişin izleri vardı.
O günden sonra, ben de Görele’yi ve halkını anlamaya başladım. İki dünya arasında sıkışmış, geçmişin ve geleceğin arasında kalmış bir halkın ruhunu keşfettim. Görele’nin halkı, zamanla kaybolmuş bir tarihe rağmen geçmişini, kimliğini ve kültürünü yaşatmayı başarmıştı. Gerçekten, bu kasaba ve halkı bana derin bir anlam taşıyordu. Burada, insanlar geçmişlerinin ne olduğunu bilmeseler de bir şekilde o kaybolan halkla bağlarını hissetmeye devam ediyorlardı.
Sonuç: Geçmişi Yaşatmak
Şimdi düşünüyorum da, Görele’yi anlamak bir yolculuktu ve o yolculuk her geçen gün beni daha fazla sarhoş ediyordu. Görele halkı, belki de bir gün bu tarihe sahip çıkacak ve geriye doğru bakıp, geçmişin kaybolmuş hikayelerine ışık tutacaklardı. O zaman ne olacak? Belki de Görele’nin o kaybolan halkı yeniden bulacak ve tarih, tekrar şekil alacak. Biz de, bir zamanlar kaybolmuş, ama aslında her zaman orada olan bu halkın izlerini geleceğe taşımayı başaracağız.